César e Maruja

Esta foto ben podería ser a escena final e feliz dunha película. O meu pai semella un John Wayne tranquilo que cría canarios para mellorar a economía familiar (plumas sen indios!). A miña nai vese feliz, a pesar de ser sete as bocas que alimentar e sete as roupas que lavar (daquela non había lavadora).

Esta é unha das fotos familiares máis entrañable. Mirando esta foto dinme de conta que me meu pai era un gran retratista e tamén que a felicidade conténtase con cousas tan sencillas como pasar unha tarde no río Miño, na praia da Metralla, respirando aquel aroma de milherbas na fin da tarde.

A miña nai parécese, nesta foto, a Anna Magnani, semella a firmeza e a dozura dunha nai entregada a súa familia. A miña irmá maior, Maite, ten un aspecto que reflicte outras épocas, aínda máis escuras, da España famélica da súa nenez. Pola dereita, Pepe presume de ter xa cumpridos os dezaseis anos, por iso leva o pantalón largo e mira con desafío ao obxectivo da cámara do meu pai. Na outra beira, Luís, a pesar de ser o loiro de ollos azuis da familia, asume resignado o seu pantalón curto, mentres a miña nai lle recorda que só se levan once meses...No centro está César (Cholo), un neno sensible, cariñoso e tímido.

Daquelas tardes lembro o son dos grilos nos campos, o aroma de milherbas e o tacto da brisa fresca entre as follas das acacias da Metralla. Non lembro esa escena, pero si aquela silla que atopei anos despois na bodega da casa e que escacharrei como carrilana polas costas da plazoleta e pola rúa Tide...